Owen Yeates

Jest taki detektyw, który rozwiazal tyle spektakularnych spraw ile napisal poczytnych powiesci. Dzieli swoje zycie na napawanie sie rodzina, ratowanie swiata od jakichs fantastycznych nieprzewidywalnych wygibasów czasu, materii i pochodnych. Kiedy nie napawa sie rodzinnym szczesciem, kiedy nie pisze - dziala dla dobra ludzkosci, a Wiedzac, ze dawno minely czasy, kiedy mozna bylo o sobie powiedziec "Najniebezpieczniejszy jestem z mokrym recznikiem w reku" - rozbudowuje ciagle swój arsenal i kompletuje wyrafinowane wyposazenie.

Owen Yeates. Prywatny detektyw. Czlap. Pierwszy Sprawiedliwy Wszechswiata, jak sam z siebie pokpiwa. Niekwestionowany mistrz swiata w pakowaniu sie w klopoty, przy których jego protoplasta, Philip Marlowe, uleglby depresji i porzucil zawód. Owen - nie. "Przyciagam klopoty jak butelki korkociag" - powie kiedys do przyjaciela.

Standardowy detektyw jest samotny, zgorzknialy, cyniczny i bezprzykladnie sprawiedliwy. Owen Yeates ma poza tym doswiadczenie komandosa, wypasionego bastaada i ogromnego Elephanta. I wcale nie jest samotny ani zgorzknialy. Ma zone i potomka i dlatego wycofal sie na zasluzona i niezmiernie nudna emeryture. Moze dlatego chetnie udaje, ze zostal zmuszony przez cesarza kryminalnego podziemia do rozwiklania nie dajacej sie rozwiklac zagadki.

Czy samotny detektyw, jakoby w stanie spoczynku, jest w stanie rozwiklac zagadke, nad która glowi sie poteZna CBI? Teoretycznie nie, ale gdy o pomoc zwraca sie przyjaciel i szef takiej agendy rzadowej - odmówic sie nie da. Owen Yeates, zreszta, nigdy nie odmawia pomocy przyjaciolom. Z zapalem zabiera sie do tropienia ludzi, którym udalo sie ukrasc niepowtarzalna i niewyobraZalna kolekcje swiatowego malarstwa.

Z rzucanych tu i ówdzie półsłówek wiemy, że Owen Yeates służył w formacjach specjalnych, co prowadzi do wniosku, że musiał zwiedzićkawałek globu, ten nie przynależący do USA. W tym tomie swoich przygód w roli autora poczytnych autobiograficznych kryminałów odwiedza Holandię - spotkanie z czytelnikami, rzecz miła i konieczna jakoby do właściwej promocji. I - z zaskoczenia - spotyka swoją starą licealną miłość. A ta chętnie skorzysta z usług detektywa, co nasuwa Owenowi myśl, że prawdziwe motywy spotkania niekoniecznie sięgają odległego licealnego afektu. Aż się chce zacytować Owena: Czy ja nie mam zawsze racji?

Nawet przeczytawszy pięć poprzednich tomów przygód Owena Yeatesa, króla detektywów XXI wieku, nie domyślamy się, że posiada on brata. Siostrę - tak, ale brata? Sam Owen o tym nie... pamiętał! Życie potoczyło się tak, że nie ma kontaktu z rodzeństwem, chociaż... Chociaż właśnie teraz może spotkać się z bratem. O ile uda się pomóc marnotrawnej owieczce rodziny Yeatesów. O ile wrogowie braciszka nie dotrą do niego pierwsi, o ile woli, determinacji i umiejętności Owena wystarczy by stawić czoła grupie przestępczej, na dodatek nie na swoim terenie, w obcym i wrogim świecie i czasie?

Powieść wyrosła z opowiadania o kłopotach energicznej miliarderki, której ktoś niewidzialny, nieznany i nieuchwytny demoluje kolekcję, a okradania starsza pani nie lubi. Rzec można - nienawidzi! Jest gotowa zapłacić dużo więcej niż warte są eksponaty i bibeloty, ale złodziej musi być zdemaskowany i ukarany. Miliarderzy tak mają. Eugeniusz Dębski, jak sam zeznał w programie radiowym, zamierzał na ukaraniu złodzieja zakończyć przygodę, ale ona sama się rozwinęła do pokaźnej grubości powieści. "Nie broniłem jej tego!" - powiedział.

Co jakiś czas ludzkością wstrząsa wiadomość o masowym suicydzie. Jednych dziwi rozmiar zbiorowego samobójstwa, na przykład niemal tysiąc osób, inni dziwią się jak to się dzieje, że normalni zdrowi umysłowo i wykształceni ludzie mogą ulec jakiemuś guru, który prowadzi ich do Krainy Wiecznych Połowów czy innego Raju? Mało kto pozostaje obojętny, słysząc, że w pożarze budynku sekty spłonęło kilkadziesiąt kobiet z dziećmi. A jeśli przywódca sekty morduje cały obóz dziecięco-młodzieżowy?